Na kraniec świata. "Smocza cesarzowa"

Pierwszą część serii Bohatyr czytałam ponad dwa lata temu. Żelazny kostur przypadł mi do gustu bardzo i nie mogłam się doczekać wydania kolejnej części trylogii, ale kiedy już się ona ukazała nie było mi z nią po drodze. Stąd też ta długa przerwa pomiędzy powieściami.

Od scen, które kończyły Żelazny kostur upłynęło trochę czasu. Bohatyrzy, wraz ze Światosławem, osiedli w Bułgarze. Wódz umacnia swoje panowanie i planuje kolejne podboje, zaś wojownicy się nudzą. Kiedy więc Światosław wysyła wojsko do kraju Czeremisów, bohatyrzy upraszają go, żeby im również pozwolił wyruszyć. Jednak ich cel będzie inny. Udadzą się oni dalej, na ziemie należące do nieznanego im plemienia Czudów. Ich misją ma być pomszczenie poległego druha- Wołcha i zabicie czarownika Tungarina, który przejął magiczny kostur Wołcha, a teraz dąży do zyskania nieśmiertelności i nieograniczonej mocy. W tym celu drużyna uda się na koniec świata i zmierzy z magią, o której istnieniu nie miała pojęcia.

Mam nieodparte wrażenie, że pierwsza część była zdecydowanie lżejsza. Przyciągnęła mnie ona do siebie sympatycznymi postaciami i ironicznym humorem. Tym razem mi tego zabrakło. Żeby pokazać jak bardzo wystarczy powiedzieć, że moim ulubionym bohaterem Smoczej cesarzowej był koń. Rumak dokładniej. Buruszko. On jeden nie wydawał się być sparaliżowany smutkiem, zniechęceniem czy podejrzliwością. Na całej reszcie wcześniejsze wydarzenia wycisnęły niezatarte piętno.

W ogóle miałam wrażenie, że wszystko w tej książce jest smutne i ponure. Ludzie, pogoda, wydarzenia. Jakby autor celowo starał się nam pokazać świat pozbawiony radości i kolorów. Jednocześnie przy tym Cevernak przez większość czasu trzyma nas w napięciu i zaskakuje kolejnymi pomysłami.

Smocza cesarzowa to książka na wskroś przesiąknięta magią. I to zdecydowanie nie tą dobrą. Jest mrocznie, groźnie i nieprawdopodobnie, a nad głowami bohaterów toczy się nadprzyrodzony bój. Pomimo tego, że powieść nie obudziła mojego zachwytu to trudno mi było się od niej oderwać i z ogromną chęcią sięgnę po kolejną część.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Instytutowi Wydawniczemu Erica

Książkę zgłaszam do wyzwania: Grunt to okładka

Niebo gwiaździste nade mną... "Pod nocnym niebem"

Co Wam przychodzi na myśl, jak pomyślicie o "typowej angielskiej powieści"? Mnie stare, arystokratyczne domostwo i powikłana rodzinna sytuacja. To wszystko znajduje się w Pod nocnym niebem. Ale nie tylko to.

Jude, pracownica domu aukcyjnego, dostaje zlecenie, które namiesza w jej życiu. Ma skatalogować i przygotować do sprzedaży zawartość biblioteki dworu Starbrough Hall, rezydencji mieszczącej się koło miejsca gdzie dorastała i związanej z jej rodziną. Dlatego też przyjazd na miejsce będzie dla niej nie tylko pracą, ale również podróżą sentymentalną i próbą wyjaśnienia pewnych przeżyć. Od najmłodszych lat Jude prześladowały koszmary, w których biegała po okolicznych lasach i gubiła się w okolicach, wybudowanej na wzgórzu, wieży. Teraz te same sny ma jej siostrzenica, zaś sama Jude ma okazję zobaczyć wieżę w rzeczywistości i poznać jej historię.

Pod nocnym niebem to przeplatające się historie kilku pokoleń związanych, w różny sposób, z Starbourgh Hall. Kim jest tajemnicza Esther, prowadząca wraz z Anthony'm Wickhamem obserwacje astronomiczne w XVIII w.? Czemu pisze o nim "ojciec", skoro nie pozostawił on żadnego potomstwa? Co stało się z nią po jego śmierci? Kim była cyganka spotykana sto lat później przez babcię Jude? Jaką rolę w rodzinnej tajemnicy odgrywa wieża w środku lasu? 

źródło

Odpowiedzi na te i inne pytania stara się znaleźć główna bohaterka. Odczytuje stare dzienniki, rozmawia z potomkami Wickhama, wypytuje rodzinę, udaje się do bibliotek i muzeów, aż w końcu wpada na trop tajemniczej historii pełnej uczuć, miłości i zdrady. Dla Jude ta wyprawa w przeszłość jest również sposobem by uporządkować swoje życie: pogodzić się ze śmiercią męża, wyprostować stosunki z siostrą, a może nawet znaleźć nowe uczucie.

Rachel Hore stworzyła książkę magiczną, w której przeszłość miesza się z teraźniejszością, a kolejne kawałki układanki przynoszą przypadkowi ludzie. Dodatkowo autorka skupiła się nie tylko na skomplikowanej fabule, ale również właśnie na tych osobach, które przychodzi nam poznać.

Współcześni bohaterowie są tak ciepli i serdeczni, że ma się ich ochotę poznać. Oczywiście nie wszystko jest różowe i kłótnie Jude z siostrą to pewnego rodzaju norma, ale gdy porówna się ich do bohaterów sprzed wieków, to wydają się wręcz aniołami. Zdecydowanie ich poprzednicy nie mieli i łatwego charakteru i stara historia nie raz przyprawi czytelnika o ciarki na plecach.

Jeśli pragniecie klimatycznej powieści i nie straszna Wam akcja dziejąca się w otoczeniu gwiazd i starego księgozbioru, to Pod nocnym niebem będzie dla Was doskonałą lekturą.

Książkę zgłaszam do wyzwania: Z literą w tle

Podsumowanie wyzwania + ogłoszenie

Rozpoczynamy Nowy Rok i z tej okazji życzę Wam dużo szczęścia. Niech noworoczne postanowienia przetrwają dłużej niż do końca tygodnia :)

Ja rok zacznę od kolejnego półrocznego podsumowania wyzwania.

Nie ma co ukrywać: wyzwanie nam umarło. Przez ostatnie pół roku przeczytane zostały 62 książki i jest to wynik osiągnięty wspólnie przez 5 osób: Paulę (do której należy dokładnie połowa z zamieszczonych recenzji), Wiki, ania notuje, Iwonę S. i Sylwuchę (tak to się odmienia?). Dziewczynom serdecznie gratuluję osiągniętych wyników. Gdybym miała dziś robić nową zakładkę i nową listę osób, to byłaby ona nad wyraz skromna i zawierała jedynie te 5 nicków. I tym sposobem doszliśmy do ogłoszenia: jak łatwo się domyślić z poprzednich zdań była to ostatnia edycja wyzwania Nie tylko literatura piękna. Pomysł wyraźnie się wypalił, a zdecydowanie nie pomógł mu mój brak regularności i zaangażowania (w końcu sama też nie przeczytałam przez ostatnie pół roku nic do wyzwania. Choć zaczęłam, ale skończyć się jeszcze nie udało).

Za to postanowiłam się pobawić w statystyka i zebrać informacje ze wszystkich czterech części. Przypomnijmy sobie jak było:

źródło

• zaczęłyśmy w listopadzie 2012 r., a więc wyzwanie trwało ponad 2 lata. Przyznam, że nie miałam pojęcia, że aż tyle.
• do zabawy zgłosiło się 30 osób, z czego 24 przeczytały choć po jednej książce
• w sumie, w tym czasie, przeczytałyśmy 481 książek (najbardziej płodna
  była druga edycja)
• najbardziej rozczytane były: Paula (112), Wiki (54), Agata CM (50), Sylwuch (42), ania notuje (33), Franca (29), Anek7 (27), Imani (25)

Serdecznie dziękuję wszystkim za zabawę. Na pewno nie ja jedna odkryłam tu książki, które koniecznie muszę przeczytać. Za następne ciekawe wyzwania wznoszę noworoczny toast.